Poranek

Nad morzem dzień zaczyna się zwykle od chmurek
Nagle obrysowanych świetlistym konturem.
Jeszcze nocą, nim słońce z wody się wynurzy
Już się niebo rozświetla starym złotem, różem.
Przed świtem się wygładza tafla, ginie fala,
Morze staje się lustrem, przejrzeć się pozwala
Niebu i w wodnej toni można ujrzeć chmury
Rozbłyszczone po brzegach, takie jak u góry.
Słońce wychodzi z wody, razi oczy blaskiem
I raptem wszystkie mewy witają je wrzaskiem.
W tej chwili noc minęła i nadeszło rano,
Więc na ptasim sejmiku ciszę odwołano.
A z wody się wynurza coraz wyżej słońce,
Po chwili na dwa słońca rozrywa w końcu
Jak dwoje oczu świtu, co leży na wschodzie:
Jednym spogląda z nieba, drugie trzyma w wodzie.
Noc uciekła pod molo. Tam zaległa mrokiem.
Grube bale wciąż trwają w jej czerni głębokiej...
Ale nagle wiatr powiał. Fala cicho pluska
I nawet w tych czeluściach błyśnie złota łuska.
Cienie kurczą się, bledną, nikną jak zaszczute,
A na morzu – sam nie wiesz skąd – zjawił się kuter,
Co wraca z nocnych łowów, by, gdy słońce wstanie
Dostarczyć tym, co nie śpią ryby na śniadanie.

autor

jastrz

Napisany: 2023-03-17 Dodano: 2023-03-17 06:28:14

Ten wiersz przeczytano 976 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie