(Prze)czuwanie

spałeś mój Synu
a gwiazdy tak migotały
jakby się bały
księżyc w pełni
tulił się do ziemi
spać nie mogłam
uplotłam dwie korony
z różanego kwiecia
zbliża się pascha
wiatr wieje od wschodu
byś nie zaznał chłodu
włóż wełnianą tunikę
i płaszcz czerwony
ja włożę suknię
przetykaną złotem
nie będzie potrzebna potem
spieszmy do miasta
oślę czeka
widzę z daleka
otwarto bramy
słyszysz te wiwaty
okrzyki
(pewnie pięknie wyglądamy)
jutro
z koron spadną kwiaty
nawet zedrą z nas suknie
gdy wieść miastem huknie
żeś królem wyczekiwanym

autor

Janina Kraj Raczyńska

Napisany: 2020-04-05 Dodano: 2020-04-05 10:29:26

Ten wiersz przeczytano 1465 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Monolog Klimat Refleksyjny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie