przesmucenie
przesmucenie ogarnęło mnie swoim
cieniem,
omroczyło niewymownie tęsknotą ckliwą
aż rozrzewniłem się, pragnąc przejść w
nieistnienie,
bo czy da się ukoić duszę nieszczęśliwą?
cierpię, ponieważ nie potrafiłem o
czasie
ku temu dogodnym pozbyć się wszelkich
pragnień.
teraz, kiedy mam aż tyle uczuć w
zapasie,
lękam się nieustannie, że ktoś je
ukradnie
by w jakimś ukryciu mordować je po cichu
-
uczucie za uczuciem i słowo po słowie,
umieszczając w kiepsko rymowanym
dystychu
wierszyka wylęgłego w czyjejś chorej
głowie!
Vick Thor 18 08 09 r.
autor
Vick Thor
Dodano: 2009-08-18 00:26:26
Ten wiersz przeczytano 1530 razy
Oddanych głosów: 111
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (34)
Serce Ci wskaże komu zechcesz je bezpiecznie
oddać,szkoda tych uczuć nie marnuj ich samotnie.Bardzo
dziękuję za miłe(dla mnie)słowa,cenię je sobie.
myślę, że miłość zrobi wszystko za Ciebie a wiara góry
przenosi. do dzieła! jesteś wspaniałym człowikiem.
pozdrawiam ciepło :)
Mordować je po cichu? Kojarzy mi się to z jakimś
pogwałceniem duszy. Ale jestem na tak
nie wyglada mi na groteske, ale co ja tam wiem...to
mordowanie ma cos w sobie, takie wykanczanie krzyku
wewnetrznego, ktory wynuza sie slownie...wyzbywanie
sie pragnien - okaleczanie sie? na to nigdy nie ma
odpowiedniego czasu...