Refleksje z czasem

Witam serdecznie, życzę miłego wieczoru ❤ Dawno już nie pisałam wierszy brachykolonem, więc się ostatnio skusiłam. Dzisiaj zostawiam dwie refleksje o czasie :)

Nie martw się /brachykolon/

Czas jest jak wiatr - wciąż mknie, gdzieś gna,
i nie wie nikt, jak wziąć go w garść,
by siadł wśród dróg i nie biegł tak.
On jest jak bóg, jak król i bard,

nie da się wziąć ot tak, do rąk.
Był świt, jest noc - znów dzień gdzieś zwiał
i tak przez rok, przez wiek mknie czas,
tak w dzień i w noc - czy chcesz, czy nie.

Wziął to, co chciał, szron wpiął w twój włos.
Choć żeś jest zdrów, lecz mniej masz sił.
Już nie ten wzrok i słuch nie ten,
z ócz znikł gdzieś blask, a dłoń wciąż drży.

Dziś jest ci żal tych dni i lat,
co skradł ci czas, gdyś biegł wśród dróg
i śmiał się w głos, wciąż piął się wzwyż.
Wnuk ma już wąs i jest jak dąb,

a tyś się zgiął - toż nie bon ton.
Gdy zmarł twój druh, ktoś rzekł, że czas,
to lek na ból, na stres i żal,
lecz to był blef - ból, żal cię tnie,

strach wciął się w myśl, bo nie wiesz sam,
czy śmierć jak cień nie tkwi u bram.
A czas, jak czas wciąż mknie, gdzieś gna.
Lecz wierz, mi wierz - choć czas to drań,

lecz ceń go, chroń tak, jak swój skarb.
Choć masz mniej sił, lecz nie martw się,
żyj tak, jak król jedz, pij i tańcz.
Bierz to, co los chce wciąż ci dać.



Ty-y. dn: 29.01.2022 r

/wanda w./

******************************************* *


Nie daj się zgnieść /brachykolon/

Ktoś rzekł, że czas, to lek na ból,
na gniew i złość, jak maść dla blizn.
Czy to jest blef, czy też to fakt?
Sam nie wiesz już, gdy ból cię tnie.

Ty wiesz, że dziś czas to twój wróg,
jak łotr cię tnie. Moc dat już ściął
jak kwiat na pniu i nie ma dość,
wciąż chce coś ciąć i skraść jak łotr.

Nie raz, nie dwa wziął to, co chciał.
We włos wplótł biel, na grzbiet wpiął garb.
Skradł wzrok i słuch, myśl też chce skraść
i wciąż jak wiatr gdzieś gna od lat.

Lecz nie goń go, toż nie masz szans.
Nie masz dość sił, by tak, jak czas
gnać w dzień i noc, więc chroń co masz.
On jest jak koń, jak ptak i wiatr,

więc puść go w przód, by biegł jak chce,
choć jest ci żal tych dni i lat,
co czas ci skradł, lecz nie smuć się.
Weź się znów w garść - nie daj się zgnieść,

to ty czas duś. Toż chciał w myśl wpiąć
mgłę, biel, moc dziur, lecz nie daj się!
Ucz się wciąż słów, choć znasz ich moc,
lecz stwórz z nich zbiór. Tak dzień, po dniu

ćwicz mózg, wskrześ myśl, niech pnie się wzwyż.
A ty wciąż marz - masz na to czas...
Weź garść tych słów i spleć z nich wers,
wpleć go do strof, ze strof stwórz wiersz.

Lecz bacz, by miał styl, kunszt i myśl!
Choć jest ci źle śmiej się przez łzy,
bo śmiech, to lek na zło i stres.
A czas, jak czas niech w przód wciąż gna.

Ty idź wśród pól, wsród łak, pod las,
weź kłos do rąk i wpleć go w włos,
wróć do tych lat, co skradł ci czas,
znów tańcz i skacz i ciesz się dniem.



Ty-y. dn: 29.01.2020 r.

/wanda w./ -- Wanda Maria Wakulicz//

autor

wandaw

Napisany: 2021-01-29 Dodano: 2022-02-03 20:15:36

Ten wiersz przeczytano 2881 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Obojętny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie