Rozmyślania

Powieki jak głazy- ciężko opadają,
Gdy myśli zgnębione spokoju nie dają
I płacze dziecko- w kącie, gdzieś w nicości.

Ktoś, kto nie zaznał w życiu miłości,
Kochać już nigdy nauczyć się nie zdoła,
Serca kamiennego żadna łza nie skruszy-
Egoistów cierpienie drugich nie poruszy.

Myśli nachalne, problemy, smutków zdroje-
Dajcie już mu spokój, skończcie pisać zwoje.
Bezsenność jak upiór- w komnaty się wkrada.

Czy jest antidotum, czy jest na to rada?
Jego cierpienie wzdryga mnie, pieści,
Dusi, nęka- jak nieżywego trupio- zimno ręka.
Psychopatycznym sadystą życie tu się jawi.

Czy Bóg mnie/ Ciebie kiedyś zbawi?
Piekło Cię nęci, cierpienie natchnienie niesie-
Sam nic nie zmieniasz, szczęścia Ty nie zniesiesz.

Wieczny poszukiwacz- w świecie uwięziony,
Co rani wszystkich wokół,gdyż sam został zraniony.

autor

Wiktoria Szalona

Dodano: 2010-04-12 10:41:59

Ten wiersz przeczytano 487 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie