Stal i kamień

Spójrz, promień Twego spojrzenia
Tęczą przysiadł na mych powiek mokrym
Alabastrze...

Na dziwnym kamieniu,
Którego palce nigdy ponoć deszczu
Nie dotknęły.

Spójrz, cieniem Twego istnienia
Stoję... A deszcz bruzdą płynie, skórę
Do krwi chłoszcze...

Rysę po rysie rzeźbi,
Jakby dłuta nigdy z rąk nie
Nie wypuszczał.

Moja twarz, moje ciało...
Stal i kamień.

Gest i krzyk, wciąż tak mało...
W kpinę zamień.

autor

parole

Napisany: 2006-08-08 Dodano: 2006-08-08 21:43:18

Ten wiersz przeczytano 509 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie