Strudzony, zmęczony, zasłużony...

Jak zobaczyć jedno światełko pośród miliona innych?

Zgubiony w czasie , zgubił drogę i
zapomniał o kompasie, wiecznie na tej
samej trasie, a wy go znacie właśnie.
On marzył, że zgaśnie i nie zaufa nigdy już kasie...

Nie potrafił szuakać już drogi wędrowiec ten ubogi,
lecz mimo przestrogi dalej podążał nawet, gdy bolały nogi.
Nie zaznał trwogi bo odwaga w nim ogromna, czasem
nieprzytomna, postać wątła, on szukał własnego kąta...

Gdy, napotkał na most stanął z kresem wprost,
stanął przed świata tronem i zrozumiał, że odpocznie dopiero,
gdy przejdzie na drugą stronę...
Nikt po nim łzy nie uroni, bo był niewidoczny jak ronin,
żadne wspomnienie nie zostanie po nim...

autor

Drastyk

Napisany: 2005-05-04 Dodano: 2005-05-04 21:37:28

Ten wiersz przeczytano 432 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie