Strumień

Woda dająca życie
Budząca promyki słońca o świcie
Swoją tajemniczością fascynująca
Wolnością pachnąca
Potrafi głazy przenosić
Każdy ogień umie ugasić
Pokona wszelkie góry i doliny
Nigdy nie zabraknie jej siły
Lecz każda największa rzeka rozpoczyna się od strumyka
W którym trudno zmieśnic nawet jednego słońca promyka
W sobie trzeba takiej rzeki szukać
Należy do samego siebie zapukać
Usłyszeć głos bijący
Od dawna z głębi wyrywający
Wystarczy poczuć wiatru śpiew
By na pustkowiu piękna zaśpiewać razem z nim i nie powiedzieć,że to pech...

autor

AgaT

Napisany: 2006-03-09 Dodano: 2006-03-09 23:56:03

Ten wiersz przeczytano 643 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie