stworzona do nie-miłości

Wiersz o wierze i miłości. O mnie. Bo znalazłam się między młotem a kowadłem Czy można kochać dwóch mężczyzn na raz?

zostałam stworzona
jak każdy z was
na podobieństwo Boga
podobno jak Boży syn
Jezus Chrystus Mesjasz Zbawiciel
Każdy z nas dźwiga swój krzyż...

oto ja
stworzona do nie-miłości
najbardziej nieśmiała
najmniej grzeszna z grzesznych
nierządnic

idź i nie czyń zła już więcej
powiedział mój Pan
noszę potężny łańcuch na szyi
z jego podobizną
aby pamiętać

powiedziano
nie zabijaj
zapisano o tym nawet prawo
w Dekalogu
Mojżeszową ręką na osławionej górze Synaj

Oto ja
zabijam
i nie raz nie dwa
wielu z przystojnych, Jerozolimskich chłopców
urzekam ich
rozkochuję
porzucam

każdego kochałam na swój sposób
o żadnym nie zapomniałam

ten, który jest teraz ze mną
ma na imię
jak pierwszy człowiek
pierwszy mężczyzna
pokochał mnie
tymczasem ja-modliszka
zabijam
cudzołożę
potykam się

jak Syzyf
jako pokutę
wtaczam kamień węgielny
na górę Oliwną
po to by zawisnąć
na swoim własnym krzyżu cierpnienia

proszę,
nie potępiajcie mnie

(a z daleka
widzę kolejne oczy zielone
do zdobycia
chłopak-artysta
mój wybawiciel z piekła rodem)

jaka kara grozi mi za łamanie przykazań?
Przecież powiedziano
a ja nie dostosowałam się

kobietą będę
sławną
jak Joanna D`arc
spaloną
piekielnym ogniem nienawiści

nie potępiajcie
zapalcie znicz
na moim grobie

za życia
stworzona do nie-miłości

Którego miłować, z którym być. Za jakie grzechy taka kara. Przecież nie łamałam Boskich przykazań...

autor

Julia Brauth

Dodano: 2007-04-30 15:21:42

Ten wiersz przeczytano 659 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie