Świątynie toną w długach...

Zbudujemy Ci Świątynię piękną i bogatą
Wysoką i zdobną w miedź, srebro, marmury
Ty swoją Opatrzność dasz nam pewnie za to...
Słyszysz, Panie Boże? Wołają przez chmury...

Lecz nagle głos z niebios dobiegł... a z nim trwoga
Bo zgoła odmienne miał dobry Bóg zdanie
Krzyknął – „ludu polski, czy ty całkiem nie boisz się Boga?
Co będzie gdy kolejny szpital w długach stanie?

Co będzie, gdy kolejne chore dziecię umrze?”
Więc pomyśl, decydencie, zatrzymaj się w miejscu
Co jest milsze Bogu – świątynia w marmurze?
Czy życie wrócone niewinnemu dziecku?

Do Boga linia gorąca nie biegnie z świątyni
Lecz z omszałej i skromnej kapliczki przydrożnej
Niech więc wiedza, wykształcenie - dzieło swoje czyni
O opamiętanie „wielcy” proszę Was pobożnie...

autor

yanzem

Napisany: 2007-02-04 Dodano: 2007-02-04 00:06:48

Ten wiersz przeczytano 572 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie