Szkolna rzeczywistość...

Ci młodsi, którzy chodzą jeszcze do szkół, wiedzą...

Drogi nauczycielu,
Chcę Ci powiedzieć,
Że Cię nienawidzę,
Mdli mnie na twój widok!
Jesteś dla mnie jak wróg,
Gdy stawiasz złą ocenę,
Wszyscy wiedzą,
Że robisz to niesłusznie!
Koleżanko!
Tak ty co siedzisz przede mną,
Mogłabyś przez chwilę być cicho,
Nie słyszę co mówi profesor!
Nie posłuchała, tylko była bardziej głośno,
A ja dostałam niedostateczną!
Za co!?
Za zainteresowanie przedmiotem!?
Panie woźny, pan tu jedynie porządny,
Pan lubi jak do pana mówimy:
Panie majster!
Rozumiał pan nas bardziej niż sprzątaczka,
Zawsze pan przymykał oko,
Na brak butów zmiennych,
Tylko chłopców pan nie przepuszczał.
Och, pani sprzątaczko,
Tak pani na nas krzyczy,
Za jeden papierek na ziemi,
Ale to pani praca- sprzątanie,
A sala gimnastyczna brudna!
Pani kuchareczko,
W przerwie obiadowej,
Zawsze tak ładnie pachnie,
Wchodzimy na jadalnie i zasiadam do stolików,
Spożywając te pyszne dania!
Po zajęciach fizycznych,
Dostawaliśmy herbatę,
Pani się nie złościła,
Kiedy stłukliśmy szklankę,
Albo, gdy zupa wylała się na stolik,
Tylko śmiała się pani razem z nami!
Taka jest właśnie szkolna rzeczywistość,
Mamy przyjaciół,
Ale też wrogów...
Niektórzy obgadują Cię za plecami,
Za byle głupotę!
Niektórzy chwalą za popis na lekcji...
Ale najczęściej,
Spotykają nas uczniów same nieprzyjemności!
Czasem się odechciewa,
Ale musisz!
A ja sądzę co to za nauka z przymusu!?
Jeśli po prostu,
Wystarczy chcieć...

Ci starsi, którzy juz pokończyli szkoły, pamiętają...

autor

jedwabista

Napisany: 2006-11-19 Dodano: 2006-11-19 18:37:06

Ten wiersz przeczytano 570 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie