Szlak

Pogoda tego dnia była wyjątkowo paskudna. Konduktor gwizdnął przeraźliwie,
dając sygnał odjazdu maszyniście i gdyby nie jego podzielność uwagi, doszłoby niechybnie do nieszczęścia.
Spóźniony pasażer, a właściwie pasażerka, w tej samej chwili wskakiwała na stopnie wagonu.

- Co pani wyprawia - krzyknął poirytowany kierownik pociągu.

Zdeprymowana kobieta nie odpowiedziała, ścisnęła tylko mocniej uchwyt swojej
małej walizeczki i zniknęła wśród podróżnych.
Pociąg powoli nabierał rozpędu, rytmiczny stukot kół i stłumiony szum dobiegający zza okien, zapraszał do drzemki.
Kobieta siedząc w przedziale zdawała się być nieobecną. Wsiadła do tego pociągu zupełnie bezwiednie, czy żałowała tego teraz – nie myślała o tym.
Gdy była młoda, nie rozumiała skąd uporczywa myśl, o podróży donikąd, tak często zaprzątała jej umysł.

- Dzień dobry, cóż to za kaskaderskie wyczyny, życie pani zbrzydło? – spytał konduktor.
Kobieta, nie słysząc pytania, wpatrywała się tylko ze zdziwieniem w błyszczące guziki munduru.

- Czy wszystko w porządku? Bilet poproszę.
- Nie mam – odpowiedziała zgodnie z prawdą.
- Jak to... dokąd pani chce jechać? - spytał zaskoczony jej odpowiedzią.
- Proszę pana, nie wiem i nie wiem, czy w ogóle chcę gdziekolwiek jechać. Jeśli mam być szczera, to czuję się uprowadzona przez tego żelaznego rumaka.

Konduktor w pierwszej chwili chciał jej przywalić raportówką, ale uświadomił sobie, że znajdujący się w niej kasownik i latarka, mogą jej zwyczajnie rozwalić łeb. Powstrzymał się. Uznawał zasadę, że co się odwlecze, to ciut obciecze.

- Muszę panią na chwilę przeprosić... idę się odlać – dodał bezceremonialnie.

Popatrzyła na niego z politowaniem i w tym samym momencie zrozumiała swój błąd. Poczuła tak silne parcie na pęcherz, że wypadła z przedziału bez słowa i pognała do WC.
Drzwi były wąskie, ich dwoje. Sytuacja się komplikowała.
Kanar okazał się jednak dżentelmenem z urodzenia, otworzył kobiecie drzwi i rzucił zdawkowe:
- Lej proszę – sam wyszedł na pomost.

Spotkali się za kilka chwil, oboje uśmiechnięci, może trochę ironicznie, ale i zawadiacko zarazem.

- Ładnie ci w tym mundurze – zagadnęła.

- Wiesz, służba... nie to co dzisiejsza młodzież. Oni pracują. Ale, ale powiedz mi kobieto, dokąd zmierzasz z tą walizeczką? - tu się zmitygował dodając
– no tak, nie wiesz... żartowałaś?

- Nie, nie żartowałam – odpowiedziała półgłosem.

Głośny pisk hamulców przerwał im konwersację. Zbliżali się do stacji.
Konduktor zasalutował i odszedł.
Lekkie szarpnięcie uświadomiło pasażerom, że pociąg ruszył ponownie. Kobieta otworzyła walizeczkę...
- Mam dla ciebie propozycję podróżniczko.
- Tak, a jaką panie konduktorze? - spytała z uśmiechem na ustach, zamykając dyskretnie
swój sakwojaż. Była trochę zaskoczona jego szybkim powrotem, ale jednocześnie
oczekiwała go z niecierpliwością, taki niewinny dualizm.
- Otóż moja droga - kontynuował – jak zapewne wiesz, nie wiesz dokąd jedziesz, czy tak?
- No niby tak – stwierdzenie konduktora zaniepokoiło ją.
- Więc tak, ty wysiądziesz na najbliższej stacji, a ja na następnej i tam się spotkamy, tylko nie zapomnij wziąć walizeczki.
- Że co? Że niby mam cały ten odcinek pomiędzy stacjami dymać per pedes? - krew jej się zaczęła burzyć.
- Wyluzuj kobieto – szepnął jej do ucha.
To ją uspokoiło.

Po chwili zastanowienia, jednak - spytała:
- Ty, ale po co w ogóle mamy wysiadać, skoro wokół same pustkowie - ciekawość brała górę.
- Nie interesuj się, coś nagle taka pragmatyczna?

Pociąg pędził jak szalony. Kierownik pociągu, wyskoczył podczas jazdy ponosząc śmierć na miejscu. Roztrzaskał się o słup semafora, a cała obsługa Warsu zatruła się śmiertelnie przekąską przygotowaną dla podróżnych. Maszynista, w pośpiechu przeszukiwał wszystkie schowki, gdzieś miał dmuchany ponton, ale gdy uświadomił sobie, że pociąg to nie statek, więc ponton jest избыточный, popadł w czarną rozpacz. Zapanował kompletny chaos.
Tylko tych dwoje, pochłonięci sobą, konwersowało dalej.

- Jak masz na imię konduktorze łaskawy – zaszczebiotała.
- Nie truj – skwitował.

Co innego miał teraz na głowie. Kierownika wyrzucił on, obsługę Warsu wytruł jak szczury. Co do maszynisty i tak nie miał szans (podziurawił mu ponton).
Zastanawiał się teraz nad teleportacją. Wiedział, że musi zabrać ze sobą kobietę z walizeczką. Bardzo się zbliżyli.

- Pytasz, jak mam na imię... lepiej daj mi swoją walizeczkę. Szybko!
- Nie, nie dam.
- Daj mówię!
Wyrwał ją brutalnie z jej objęć.
- Po co ci ona, jest przecież pusta - wyjąkała.

Strzeliły zamki, walizeczka - była pusta, lecz, gdy oderwał welurową wyściółkę, dostrzegł złożoną karteczkę z napisem
- Source Code.




excudit
lonsdaleit

16:16 Czwartek, 29 września 2016 - ...

autor

lonsdaleit

Napisany: 2016-09-29 Dodano: 2016-09-29 16:16:09

Ten wiersz przeczytano 1011 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie