Tęsknota za swym swiatem

Nim oczy moje się skleją
Będe rozmyslał o tej mojej planecie
Gdzie niebianscy ludzie szcześciem się smieją
Niosąc cięzkie gwiazdy na grzbiecie

Ja chcę juz wrocic na tą małą pustelnię
Co z tą nie ma odwagi stanąc w konkury
Wątłe ale walczy dzielnie
Oglądając poplamione garnitury

Chcę juz oglądac te mgły,poburzone domy
Więdnące kwiaty,gnijące owoce
Starzec co jak drzewo dostojny -chromy
Odchodzący wiedzmin traci swe moce

Pragnę spojrzeć na te piękne zeżby i statuy
One najbardziej lsnią w mych oczach
Co w najtwardszych scianach otwor wykuły
Dłutem przeoczeń

W pamięci swiecą te katedry
Z wiezami wysokimi po niebiosa
Lecz jak posąg swiatu swojemu jest wierny
Tesknotą swoją dotkliwie kąsa

Chcę juz jak ten posąg
Ożyć i daleko gdzies uciec
Gdzie na wyciagniecie ręki uradowany widnokrąg
Przepełniony zarem świec.

autor

TRUEposh

Napisany: 2004-07-23 Dodano: 2004-07-29 15:09:19

Ten wiersz przeczytano 386 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie