tortura

zadręczam się
w wymyślonej sali tortur z łożem madejowym
zamkniętej szczelnie w krzyku głuchym
własnego umysłu, tam nikt nie zajrzy

w autoagresji pochłonięty kompletnie
ból sobie tworzę
tnąc ostrzem duszę w furii
niczym szaleniec z brzytwą
na przegubie swej ręki

ranię siebie głęboko z uporem
przyglądając się krwi duszy
sączącej się leniwie z ran świeżych

codziennie gdy chwytam ostrze wspomnień
popadam w odmienny stan świadomości
i masochistyczną radość czerpię
siekając duszę zabliźnioną ledwie

podświadomie marzę by wykrwawiona do reszty
umarła we mnie
pochowałbym ją na cmentarzysku myśli
ze wspomnieniami- one już tylko duchami
tortury jedynie zadają w milczeniu, mieszając
raz szczęście minione
a raz ból przyszły w obrazie
że to już nigdy nie powróci

autor

D.A.R.E.K.

Dodano: 2009-08-07 13:32:11

Ten wiersz przeczytano 458 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie