Trismus

Zanim śnieg nam gwiazdkami przyozdobi pagony
jest listopad pod drzwiami jak namolny komornik
wszystko wokół ogałaca z nadziei i złudzeń
i pogrąża nastroje w depresyjnej kałuży

To ta szarość mnie przerasta, jest jak inwektywa
dla wszystkiego co jasne, dla wszystkiego co żywe
oddech dusi wciąż ciężarem, pustką w żywe oczy
kłamie i spycha codziennie w półmrok samotności

niech słońce noc zasłoni
biel niech się zabieli
i odległe śmiechy
dzwonki karuzeli
drewniane konie nas
poniosą jeszcze w tan
tak by się chciało jeszcze chcieć
i śmiać

Moje życie to wcale nie jest żaden derywat
od „być albo nie być” i żadna równia pochyła
zgrana płyta wciąż straszy rysami na winylu
a syndrom porzucenia to sen pluszowych misiów

Jak się wszystko układa tak gorzko i fałszywie
(wybuch śmiechu przy „a żyli długo i szczęśliwie”)
ktoś inny ci złośliwie dopisze didaskalia
i nie trudź się – znaczenia nie ma, jak to zagrasz

niech śnieg dzień zasłoni
przykryje, zabieli
i ostatnie dzwonki
koni z karuzeli
poniosą jeszcze nas
może ten jeden raz
gdy już się nie chce chcieć
i śmiać
zmarznięta ziemi grudka
pod butem jak półnuta
zagra
ostatni walc

autor

komnen

Dodano: 2007-11-12 12:37:22

Ten wiersz przeczytano 506 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie