Ty nam miłością

burza piaskowa nad nami
iść nie -sposób
tak daleko do dróg i łąk
i nie -możliwe podróżowanie
sypie piach w oczy
łzy wyciska

to ty nas w wir wprowadzasz
niosąc podróżny worek
w nim chleb i sól
lśni kryształkami diamentu
drobiną życia łut

z chlebowej zupy
sycimy codzienny głód
my pielgrzymi zwyczajnych losów
w twarzach historii szkic
ból i znużenie
cierń rozpaczy

na pustyni skwar żrenicy słońca
i zapomniane oazy
babo baby z dziuplami chłodu
stopy rani żar spalonego popiołu
rozniecasz nam iskrami woli

nie spoczniesz w tej ciężkiej niedoli
i twarz w bezmiarze wszechświata
odbiciem bogactw bożych
czy my nie za lękliwi
a może znękani srodze

poprzez wydmy z utopi
tworzysz rajskie fatamorgany
ach człowiecze nie płacz
w łzach diamentu ziarenko
w wargach kropli łaknieniem

i pragnieniem wód
wyczekiwaniem dni
burzowych sztormów
niosących deszcz życia
zabierz nas ku wyspom nadziei

my umartwieni nicością
niech rozwieje wiatr z południa
ludzkości zwątpienia
i z cząstek istnienia tworzy
mur pokoju

wysoki aż do gwiazd
Boży nasz przewodniku
ukaż nam swoją twarz
obudż pieśnią
poezją
muzyką
serca stęsknione
jesteś miłością najprawdziwszą

autor

NiebieskaDama

Napisany: 2018-07-26 Dodano: 2018-07-26 10:05:59

Ten wiersz przeczytano 743 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie