Upadek

Spowiedź sumienia zranionej duszy
Potoki myśli krwawiące, łzawe
Dotykasz dna ktoś kradnie drabinę
Schody do nieba dawno w dół zerwane
Zatęchłe powietrze wbija się do nozdrzy
Amy klęczymy tam tacy samotni
Na tym łez padole bez pomocnej dłoni
Zanurzamy się w odmęcie kakofonii ciszy
W której nikt wołania o pomoc nie słyszy
Usychamy na pustyni odrzucenia
Przysypani piachem ludzkiego zgnębienia
I nagle spokój i strzał czyjegoś sumienia
Dobija nas rozszarpując resztki człowieczeństwa
I koniec dusza wznosi się ponad to wszystko
Wydostaje się na niebieski szlak
W którym syntezie z nicością się poddaje

autor

titelitury

Napisany: 2016-06-03 Dodano: 2016-06-03 17:18:23

Ten wiersz przeczytano 426 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie