wrogu mój

Ta cisza obcych ludzi
W szkle twarz witraży
Zawieszona chcąc się kryć
Stęchła, ciemna, brzydka
Jak bezdomny pies którego rzucają kamieniem, mam być???

Monety, monety, monety
Brzęk urywkowo depcze strach
Jak dobrze...
My oboje wiemy

Ty jesteś orłem
Ja - pokorne kłamstwo
Przechodzę z ręki do ręki jak nić
Nie po to by ciepło kraść
Jak surowy mur, który znosi każdy w sprayu wstręt, mam być???

Szepty, szepty, szepty
Syk jak wąż tłumi żal
Jak dobrze...
My mamy role

To ty nakazujesz
Ja- bezkształtna woda
Bezwiednie błądzę w ludzki wstyd
Bez żalu dna dotykam
Jak w nocnej bramie niemy krzyk, którego nie chce słyszeć nikt, mam być?

Kroki, kroki, kroki
Niewolniczy pośpiech gubi litość
Jak dobrze...
Ja patrzę przed siebie

twoje oczy błyszczą od gry
Gdy igła rozsadza sumienie
I pytam pod wieczór, czy warto coś kryć
Bo nie chce się żyć jak człowiek
Jak szary na chodniku cień, co za przechodniem wlecze się, mam być??

Szumi, szumi, szumi
Nareszcie nie musi być nic
Jak dobrze...
To przecież ja...?

Wszystko świeci
Gdy pomiesza się już z krwią
widzę czerwone mewy i żagiel- jedyną jasną myśl
I jestem bezpieczna – wysoka na trzy wierze Babel
Jak fala życia , która odbija się echem od nieba i wsiąka, mam być???

w domu świt, świt, świt
ludzie kupią chleb, ja znów kupię sny Już dobrze...

niech już nic nie bedzie
teraz tylko śpimy na krawędzi krwi
Kiedyś uwierzyłam, że otwieram drzwi
Teraz walka o towar
Ojciec - krzyk, matka - łzy...

tym, co się łudzą

autor

wilga

Napisany: 2003-09-30 Dodano: 2005-01-31 18:04:58

Ten wiersz przeczytano 661 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie