wyspa
na brzegu łóżka jest samotna wyspa
w archipelagu ciszy i snu
ranną i nocną słyszy modlitwę
czy niewyspana czy swawolna
tuli w poduszki swój mrok
ostatniej myśli nie zapisuje
chwilę wydłuża spojrzeniem w dal
tak mi z nią dobrze
tak mi dobrze
na brzegu łóżka u kresu dnia
milczeniem dzwoni trąca palcami
nie chce wymówić ostatnich słów
i wyspą rośnie wciąż między nami
w archipelagu ciszy i snu
autor
annapelka1
Dodano: 2016-11-13 17:09:01
Ten wiersz przeczytano 673 razy
Oddanych głosów: 9
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (8)
Piękny, podoba mi się.
Pozdrawiam serdecznie.
podoba się
Każdy człowiek to wyspa, ale nie samotna.
Bardzo zacnie, zwłaszcza ostatnia, rymowana:))))
bardzo ładny z nutką smutku ...cóż nie dla wszystkich
wyspy szczęśliwe:-)
pozdrawiam
b. db. wiersz.
Wyspy, nie zawsze szczęśliwe...eh
Pozdrawiam.
na brzegu łóżka jest samotna wyspa która wciąż rośnie
między nami
w archipelagu ciszy i snu-bardzo podoba mi się, ale
trąci samotnością.