Za mało…

Smutna patrzyła w swoją twarz, która odbijała się
w szybie okna.
I przez tą twarz stawała się coraz smutniejsza, aż tak bardzo, że było jej samej siebie żal.

Sprzedała pocałunek tej drugiej,
tak na pocieszenie.

A późnym wieczorem otworzyła wino,
ostatnie,
które przywiozła z Italii.
Sączyła dobroć czerwoną.

W żyłach buzowała krew, która prosiła o kogoś
z kim mogłaby wymienić energię…

Ona nie słyszała tego co ciało podpowiadało,
uśpiła głód duszy,

przestała czuć…

autor

GiNna

Dodano: 2006-11-07 19:55:37

Ten wiersz przeczytano 406 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie