Zmęczony

Rozrywam przekrwione spojrzenia
na setki zamglonych obrazów,
które i tak znam wręcz na pamięć.
Lubieżnie oblekam oddechem porozgniatane
smogiem i kolażem perfum miejskie powietrze.
Już...połykam parę ostatnich wykrzykników,
by spaść twardo na rozrzucone w szalonym
tangu sekundy, których smak rozpryskuje
się na zaciśniętych, aż do rozkoszy zębów.

Zmęczony...

Mijam niedopowiedziane historie tych,
którzy zgubili przyszłość w porozbijanych
momentach zwątpienia. Przystaję na moment
i przyglądam się im jak ruchomym zabawkom
na sklepowych wystawach. To bawi, do momentu
gdy zbliżysz się na tyle, żeby poczuć smak
przybrudzonej krwi i zapach rozbudzonej,
wściekłej beznadziei.

Zmęczony...

To takie zabawne. Co chwilę przymykam oczy,
by na moment odpocząć od przepalonego obrazu świata
i za ułamek poranionej ironią sekundy otwieram je
by poczuć na źrenicach te tak cudownie niszczące
promienie cudzych rozliczeń nas.

Zmęczony...

I tylko czasem przystaję w biegu zniesmaczonych
informacji, by wziąć brudny, ale wolny i
wreszcie prawdziwy wdech...a potem?
Potem tylko zasnę, by obudzić się
gdzieś dalej niż sięgają tak już ludzkie kamery
i teleskopy...Tak ludzkie? A może to już tylko
sztuczna przenośnia?

Zmęczony...

autor

osobiesam

Napisany: 2009-04-07 Dodano: 2009-04-07 22:52:16

Ten wiersz przeczytano 499 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie