ŻYCIE CYWILA NA WOJNIE

wiersz zmusza do myślenia......wojny domowe...można
potraktować jako ubaw..ale i tam płaczą dzieci....

Poruszający utwór...ukazałaś dramat wojny i tragedię
niewinnych ludzi w krótkich słowach wiersza ale w
jakże wyrazisty i obrazowy sposób...
Pozdrawiam serdecznie Anno.

Jakoś tak - za prosto, za trywialnie... Być może
jestem w błędzie, ale pewnie nie odczułaś wojny na
własnej skórze - przynajmniej Twój wiersz brzmi tak,
jakby był pisany na podstawie obrazków z telewizji. Co
do techniki - może by mi się nawet podobała taka forma
- urywanych, krótkich zdań, ale częstochowskość rymów
skutecznie obrzydza.

Dołączam skromnie do grona bijących brawo...:)

"Cywil ma zawsze przerąbane" ?! Dajcie spokój to
żołnierze walczą, a raczej walczyli. Jeśli chodzi o II
wojnę światową to większość żołnierzy to cywile,
cywile, którzy się zgłosili by walczyć to oni oddawali
życie za ojczyznę. Powinno o nich się pisać, oni na
to zasługują. Jeśli chodzi zaś o powstańców to oni nie
byli zwykłymi cywilami, oni nie uciekali
walczyli.Stali się żołnierzami nie mieli mundurów ani
belek na pagonach, ale mieli odwagę. Tak jak K.K.
Baczyński jestem dumna, że był Polakiem, że walczył
jako młody chłopak i oddał życie za ojczyznę, a ponad
to tworzył taką poezję, że za każdym razem kiedy
czytam jego wiersze szybciej bije mi serce nawet
łezki się czasem pojawiają.

ŻYCIE CYWILA NA WOJNIE.....
bardzo trud i zarazem cierpki to temat...wojna to
śmierć... to piekło na ziemi...
niech nie powróci do naszych stron nigdy...

Głodno? to jakiś neologizm?

Wojnę znam od strony "Czterech pancernych i psa" :))
O tej prawdziwej wolę nie myśleć...

Taak cywil ma zawsze przerąbane.Nie tak dawno czytałem
o bohaterskich powstańcach warszawskich skrytych w
kampinoskim lesie po upadku powstania i o miotaczach
ognia które "oczyszczały" w tym czasie
piwnice.Działania Jankesów w Iraku i naszych
najemników też nie ustępują pola miotaczom. Ehh.Znowu
zmuszasz Aniu do refleksji.Dziękuję

bardzo fajniutko o wojnie:)

..przeżyć jeszcze jeden dzień..! ../ ..straszne i
smutne chwile pełne walki o przeżycie są dla obu stron
walczących,tylko dlaczego cierpią ci najmniejsi,bez
nóg bez rąk,bez rodziców...chcą tylko żyć,bawić się
..kochać.Światełko w oknie,to znak pokoju,kiedyś
uspokoi się zawierucha ...Tak stanowczo ten wiersz
jest realistyczny,znam kogoś kto wrócił z Iraku.Anno
ten wiersz jest taki abyśmy pomyśleli trochę o tych i
o tamtych....

Cięzkie okropne czasy.Lepiej nich nigdy nie wracają.

bardzo głęboki wiersz i bardzo ładnie poskładany
zakończenie trafne w 100%
nic dodać nic ująć pozdrawiam

bardzo gorzki wiersz, a jednak z tym światłem w oknie,
z tą iskierką nadziei, optymizmu, mimo wszystko.
dziękuje anno za takie cudeńka :)

uwielbiam ten typ wierszy i sądzę że opisałaś go z
dozą delikatnego przedstawienia sytuacji a zarazem
duża część słów jeszcze zawiera się pomiędzy wersami
.... bardzo dobry wiersz pozdrawiam