A życie toczy się dalej...

[*]Zrobili z jej śmierci sensację, a potem zapomnieli...[*]

Ludzie się z niej śmiali,
Codziennie płakała.
Smutki olewali -
- Tyle z tego miała.

Czasem ktoś zapytał,
Ale tylko z grzeczności,
Czemu życia nie chwyta,
A smutek na jej twarzy gości?

Wszyscy jej mówili
Że przecież jest młoda.
"Niech się cieszy z każdej chwili!",
"Czy jej życia nie szkoda?"

Czego ma żałować?
Czym w ogóle jest życie?
Czy warto je marnować?
Wy mi odpowiecie?

Pomyśleć nie zaszkodzi...
Boicie się prawdę mówić...?
Po to człowiek się rodzi,
By do ziemi powrócić!

Tak, prawda jest smutna,
A ludzie są głupi.
Pamięć nasza ulotna,
Więc nikt już o niej nie mówi...

Tak, w końcu to zrobiła.
Czy inne miała wyjście?
Cierpienia sobie skróciła.
Zauważyliście...?

Nie, ludzi są miliony.
I co dzień jedna dusza
W niepamięć odchodzi,
Nikt jej do życia nie zmusza.

W szkole niby dobrze,
W domu niby też,
Lecz jak bez powodu człowiek
Może wylać tyle łez?

Gdybyśmy pomyśleli,
Dlaczego to zrobiła,
Do wniosku doszlibyśmy,
Że to złego świata wina.

autor

Afta

Napisany: 2006-12-12 Dodano: 2006-12-16 14:19:06

Ten wiersz przeczytano 1177 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie