Życiowe rozsterki

Hej, moje młode lata
nie zobaczyły świata.
Żyły w ciasnym ogrodzie,
w alejach urojonych zagrodzie.

O, nieba płynnych pogód,
o, ptaki i natchnienia płynące
po drogach nieskończoności,
jak gwiazdy w przestrzeniach krążące.

Nie upoiły żrenice ogrody
w jeziorach szklanych róż.
Wszystko to spada w korowody,
na dno cierpiących dusz.

Siądż na moim oknie
przecudowne lato.
Niech wtulę mocno głowę
w twą florę przebogatą.

Deszcz jest jak litość,
wszystko zetrze.
Krew z pobojowisk
i skamieniałe z trwogi powietrze.

Gdy bym był młodszy o, jedyna!
Piłbym wtedy nie wino,
lecz nektar z ust twoich dziewczyno.

Nigdy nie wiadomo,
mówiąc o miłości.
Czy pierwsza jest ostatnią,
czy ostatnia pierwszą.

autor

Wojtek

Napisany: 2013-09-09 Dodano: 2013-09-09 11:47:23

Ten wiersz przeczytano 812 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie