* * *( twoją samotność...

Twoją samotność ubiorę w siebie
I będzie jej ze mną bardzo do twarzy
Jak w odświętnej sukni zdobionej złotem
W której to słońce jak w ogromnym lustrze
Z wielkim zachwytem przegląda się co dzień

A ja ten zachwyt od słońca pożyczę
I podaruję tobie promieni jasność
I lśniące sznury łez z szyi w porywczym gniewie zerwę
Które zastąpi z jarzębiny korali uśmiech
I w niemą ciszę głosem się wleję
- twa cisza ożyje !

A potem wezmę w ramion kołyski
Twych słów zbolałych ważące ciała
Ale pod ich ciężarem kolan nie ugnę !
I bez jednego słowa skargi na ustach
Pokonując odległe przestrzenie zmysłów
Poniosę je z sobą w spełnioną przyszłość


Robert Kruk, 16.01.2007r.

autor

Robert Kruk

Dodano: 2007-01-17 08:07:25

Ten wiersz przeczytano 1292 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie