W domu dziecka

Ze specjalną dedykacja dla tych, którzy wcale na nią nie zasługują

W domu dziecka pogasły światła,
uśmiechają się twarze na słomiankach,
lecz i tak smutek tu rządzi,
gdzieś podziali się mama i tata.

Ludzie przychodzą, odchodzą,
patrzą trochę jak na eksponaty,
na dziecięcą dolę, niedolę,
lecz ciągle nie widać mamy i taty.

W domu dziecka wciąż się poprawia,
lecz choćby to były największe pieniądze świata,
to i tak smutek tu błądzi,
gdzieś zagubili się mama i tata.

I wciąż brak własnego domu,
własnych zabawek, własnego gniazda,
a nadzieja, nie wiedzieć czemu,
wcale nie umiera ostatnia.

Nawet podczas wigilii,
kolęd, życzeń, opłatka,
czujesz, że nie zjawią się nigdy
mama i tata.

I nie będzie nigdy miłości,
tej dla ciebie, jedynej, wybranej,
a gdy drzwi się otworzą na oścież,
świat dopadnie cię jak piranie.

Lecz ona będzie twą siłą,
by nie tracić wiary co rano,
możesz przecież komuś dać miłość,
której tobie wcale nie dano.

autor

slawerock

Napisany: 2014-02-02 Dodano: 2014-02-02 11:01:02

Ten wiersz przeczytano 972 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie