[...] rozległo się czekanie

rozległo się czekanie
westchnienia rozłożyły własne skrzydła
cieniami konar dotykając nieba

usiadłam na ławce tuż nieopodal wody
utkanej z nie moich łez ale jednak
spoczęłam aby podumać nad nostalgią znajomych
przemyśleć

szlaki górskich podróżnych map

ujrzałam wówczas własne dzieciństwo
znajomych
poznanych w dziesiątym kamienne domy
drewniane płoty i dech ciężki od nieuradzonych
wspomnień. po chwili

spostrzegłam zieloną ścianę warszawskiej
kotary gniewu i blasku

niedostrzeganych okien które patrzyły
jak ja

i do dzisiaj. a jednak

zaszumiała woda od wspomnień
w jej odbiciu ujrzałam tych ostatnich twarz

widzę was
widzę

widzę zupełnie jakby wczoraj

autor

Emilia Szumiło

Dodano: 2007-07-04 17:50:26

Ten wiersz przeczytano 437 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie