. 4. UWAGA!!!.AUTORZY...

Ostatnie wypowiedziane moje słowa,
nikomu już nic nieznaczące.
Jak puste brzmienie bez odgłosu
ku niebu błękitnemu się unoszące.
Wyruszam w ostatnią dla mnie podróż,
jedno takie cudowne miejsce tylko jest.
Pragnę dotrzeć tam ,gdzie już nic nie boli,
tam nie odczuwa się smutku i cierpienia.
Serce z bólu nie pęka a dusza nie ma już zwątpienia,
idąc tą drogą powracają nieustannie wspomnienia.
Nie sposób z nimi się pogodzić nie sposób nim żyć,
ciągle się potykam...jak bardzo ciężko jest mi .
Brak mi jest już sił by się podnieść i znowu iść,
za ciężki Panie , ten Krzyż na barki dałeś mi.
Zbyt słabej wątłe są Panie na me ramiona,
upadam na kolana ,modlę się żarliwie ,proszę Cię
Niech Wola Twa do końca zostanie wypełniona,
jeszcze serce wolniutko w piersi mej bije ,duszę uspokaja.
To znowu łomot serca szalonym tempem gna,
po to bym mogła ostatni oddech mu oddać.
Wybacz mi Panie? Nie wystarczyło mi tych sił,
przebacz mi...nie chcę i nie potrafię już tak żyć.
Odchodzę w szarą nicość Ty przygarnij mnie,
sercu zbolałemu wytchnienie Panie wnieś.
Ty jeden wybaczysz i pocieszysz mnie,
w Twych ramionach cudowne ukojenie jest.
Zasypiam...Ty jesteś ze mną nie opuszczasz mnie,
jak małe dziecko do tego snu kołyszesz mnie.
Nadszedł dla mnie piękny i wieczny sen,
już nic nie poczuję ,gorzkich łez nie będzie już też.
Przypomni może ktoś i czasem wspomni sobie.
Powie... znałem ją i zapali świeczkę na mym grobie.

Dla tych co stracili sens życia.

autor

Basia.andrutek

Napisany: 2004-09-07 Dodano: 2005-01-08 00:27:41

Ten wiersz przeczytano 761 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie