U Aniołów gorzałki nie braknie

Pod słomianym niebem, przy ceglanym sercu pieca,
kołem siedzą domownicy, dzieląc się świeżutkim chlebem.
Gdzieś po zmroku, po cichutku, w ciemnej izbie "dość" powiedział
i pożegnał swoje dzieci i pożegnał życie piekarz.
Miodu, mięsa dziś nie starczy, będzie uczta, hejże hola,
pożegnają tak, jak kiedyś kochał wszystko dookoła.
Będą tańce, będą pieśni, oto poszedł w swoje strony,
gdzieś pod lasem wierzba płacze, pod nią krzyż maleńki stoi.

Kolorowe suknie w takt podskoków kawalerów,
bawi się i śpiewa wieś. Piekarz piecze już dla Nieba.
Złożą na mogile kwiatki, pozostawią podpisaną,
by dowiedział się, kto zechce. Tutaj brat ich pochowany.
Skrzypiec nuta wygrywana przez młodziutką białogłowę,
Amen i do dzbanów z miodem. On jest z nimi. Choć wysoko.

Już poniosły go Anioły, już napełnia kielich sobie,
jego jest ten pierwszy toast! Za to, co za progiem!
I nie smucą się nad grobem i nie płaczą do obrazów,
Drogi Panie! Piekarz teraz pije z dzbana z Aniołami!

A na polu praca wre. Drzewa szumią znanym wierszem,
słońce wita o poranku, księżyc w nocy czuwa dzielnie.
Studnie huczą wróżbą, płoty garnkom oznajmiają,
że już dość tych wygód! Pora się czymś zająć.
Miną lata, pokolenia, wieś odejdzie w zapomnienie,
ale on już zawsze będzie, tak jak każdy, w lepszym świecie.

autor

rebel

Napisany: 2010-12-10 Dodano: 2010-12-11 12:22:49

Ten wiersz przeczytano 464 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie