Antidotum

Promień zerkał jeszcze leniwie,
w jarzębinę wpinał brylanty,
i przez jedną maleńką chwilę,
w zamyśleniu na liściu zastygł.

Ona stała pośród jesieni,
taka piękna, skromna i płocha,
nie umiała wszystkiego zmienić,
tyle węzłów miała rozwiązać.

Zawsze sama, znikąd pomocy,
świat gdzieś obok pędził za szybko,
zbyt zajęty i taki chłodny,
by przystanąć, gdy kogoś biją.

Przychodziła tutaj samotna,
dąb rudością barwił warkocze,
cisza spokój w myśli zaplotła,
i przez chwilę świat był uroczy.

autor

magda*

Napisany: 2013-10-03 Dodano: 2013-10-03 10:12:51

Ten wiersz przeczytano 2579 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie