Apokalipsa

Anioł zadął w trąbę donośnie

Ogłaszając na strony świata, na wszystkie pokolenia

Tak głośno

Że czas się skończył i zastygł

Obok czasu rozliczenia


I swym spojrzeniem z najcięższych spojrzeń najcięższym

Spojrzał na najbiedniejszego człowieka na najwyższym grzechów piętrze

I wyszło czterech aniołów z przestworzy

I nieśli w koszach łzy od onego człowieka, który te łzy utworzył

I wylewali - i tak powstały rzeki, jeziora i morza

I człowiek ten cały z przerażenia oniemiały –

Przecież Boga nie ma - co tu się dzieje - zadrżał cały

I zaczął Bóg świecić bo jest Jedynym Słońcem

W przerażenie wpadł ów człowiek a człowiek ten to tysiące

Słońca uchwycić nie mogli, które stopniowo gasło dla żyjących na ziemi

I zaczął zgrzytać zębami, aż jego twarz śmiertelnie pobladła krwawiła iskrami

I jego oczy zaiskrzyły dwoma wężami zadomowionego Zła.

Nienawiść wyszła z jego ciała i stanęła z ogromnym brzuchem

Wątłą klatką i łbem kusym z wielkim uchem,

Trzymając w śmiertelnym uścisku jego wątłą małość

Z którym stanowiła komplementarną jednię - całość

Z nienawiścią krzyża i wszystkiego co drogie dla żywego chleba i źródlanej wody

Przypływały czyny chmurami jak łódką i wszystkie były złowrogie

I biło niebo czołem o ziemię na trwogę, kłębiły się żmijowe ogrody.


DAŁEM CI ROZUM I MOŻLIWOŚĆ CZŁOWIECZEŃSTWA

MIAŁEŚ SZANSĘ ŻYĆ GODNIE I WALCZYĆ I WYKAZAĆ MĘSTWO

NIE DAŁEŚ MI PIĆ TYLKO MNIE ZABIŁEŚ

BO CHCIAŁEŚ SAM ZAGARNĄĆ MOJĄ WŁASNOŚĆ

WIĘC BĄDŹ PRZEKLĘTY CAŁĄ WIECZNOŚĆ

SAM WYDAŁEŚ NA SIEBIE WYROK

SAM SIĘ TAK UKSZTAŁTOWAŁEŚ NA WIECZNĄ OSTATECZNOŚĆ.


I swym spojrzeniem z najradośniejszych spojrzeń - najświętszym

Anioł spojrzał na najbogatszego człowieka na najwyższym godnych czynów piętrze

I wyszło czterech aniołów z przestworzy

I zaczęli znosić w koszach, złote, perłowe i diamentowe czyny, które ów człowiek utworzył

I wysypywali, aż zasypali niziny, pagórki, góry i morza i nieba przestworza

I człowiek ten cały z przerażenia oniemiały

Zobaczył swego Ojca i od łez zadrżał cały

I zaczął mu Bóg świecić bo jest Jedynym Słońcem

Wpadł w odrętwiałą ze zdumienia radość ów człowiek a człowiek ten to miliony tysiące

Nie interesowało ich słońce co stopniowo gasło na śmiertelnej ziemi

Ich serca zaczęły się radować, twarze ich jaśniejące od bożych promieni

I oczy iskrzyły dwoma diamentami miłości zadomowionego w sercu Ojca

Dobroć wyszła z ich ciała i cierpienie i ból i doświadczenie i łzy z Boga uwielbieniem

I stanęły obok, bo były wielkości ich czynów przed Boga świadkiem

I zaczęły trzymać straż by Zło nie zaczęło oskarżać to co w człowieku słabe przypadkiem


I WY COŚCIE SPRZECIWIALI SIĘ AŻ DO KRWI OBŁĄKANEMU ŚWIATU

WEŹMIJCIE PŁASZCZ GODNY KRÓLEWSKI I BERŁA Z MOJEJ GODNOŚCI I MAJESTATU,

BO TAKA JEST MOJA WOLA I WYROKÓW KONIECZNOŚĆ

JESTEŚCIE MOIMI DZIEĆMI, ZAMIESZKAJCIE W MOIM SERCU

JAK JA ZAMIESZKAM W WASZYCH NA CAŁĄ WIECZNOŚĆ !

autor

Agamemnon

Napisany: 2008-08-19 Dodano: 2008-10-18 00:49:58

Ten wiersz przeczytano 827 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie