Azyl

Z dedykacją dla wszystkich osób, podążających szarymi autobusami w szarą codzienność.

Stój!
Zatrzymałeś się właśnie,
bez wszystkiego, co jest wrogie, bez wszystkiego, co jest straszne.
Wdrap się teraz na czubek swego nosa,
popatrz sobie w oczy…
Jeśli twarz jest zbyt smutna, możesz połaskotać się za uchem.
Uśmiech – jednym małym ruchem.

Popatrz…
te głupie codzienności nie zauważyły,
że Ty zahamowałeś…
teraz są już daleko…

Otocz się sam, swą własną opieką.

Pogłaszcz się po głowie, możesz też pokazać sobie język,
albo zrobić śmieszną minę…
Nie odczuwasz już miliona ostrych uczuć na godzinę.

Teraz usiądź w swoim uchu.
Taką ładną piosenkę słyszałeś dziś rano…

zanuć ją…

Zapamiętaj skrawek nieba,
pod którym stoisz,
zapach wiatru, jaki w tej chwili czujesz,
rodzaj uśmiechu na Twojej twarzy…

…będziesz mógł tu zawsze wrócić…

… i marzyć.

autor

Bebelebart

Dodano: 2006-10-15 14:04:25

Ten wiersz przeczytano 646 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie