Babci...

nie odchodź kiedy nie twój czas...

Wiatr nucił smutne pieśni i łzy rzewne gubił
unosząc mgliste myśli człowieczej słabości
gdy Ciebie, babciu, Pan Bóg raz drugi poślubił
mężowi po zerwanej, ziemskiej znajomości.

W zaułku pożegnania wiatr kręcił ponury
przytępił słuch i mowę, oślepił spojrzenie
a dusza Twa już wtenczas, jak ptak złotopióry
uleciała ku szczęściu, w pełni zasłużenie.

Zgasłaś, choć drogą wiary brnęliśmy daleko
w niespokojnych snach rychło pragnąc przebudzenia.
Odejściem swym otwarłaś nam tęsknoty wieko
zostawiwszy pustkowia woń na „do widzenia”.

Nie przytulisz już więcej, jak tuliłaś zawsze
tak troskliwie, do serca nader strudzonego
bo Bóg Ci uszykował tam miejsce łaskawsze
gdzie poszłaś bez brzemienia życia cielesnego.

I, babciu, zapamiętam… tak, pamięć nie blednie
o tych, którzy kochając, ruszyli w nieznane
bo chociaż dziś z innymi dzielisz dni powszednie
to ciepło Twe po sercu mam ciągle rozsiane…

autor

GłośnySzept

Napisany: 2009-03-08 Dodano: 2009-03-09 10:56:11

Ten wiersz przeczytano 663 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie