Bajka o dzielnym zajączku…

Dla Oli

Tak jest już od dawna, gdy wiosna rozkwita,
to zawsze z miłością zawiera przymierze
i wszędzie zagląda o zgodę nie pyta,
jeśli nie zawarte są przed nią ościeże.

Tego więc poranka jak opowieść głosi,
zajrzała do norki zwykłego szaraka
i on już o rękę zajęczycę prosi,
a potem parkoty, czyli miłość taka.

Z tego właśnie związku po niedługim czasie,
zrodziło się stadko słodziutkich zajączków,
mama dumna była i calutka w krasie,
tata śmiał się, że ma - teraz siedem pączków.

Bajka się więc baje swoim własnym życiem,
dni w zajęczym gnieździe szczęśliwie wciąż płyną,
aż tu wilk się zakradł na skraj norki skrycie
i zagląda w otwór z groźną strasznie miną.

Zając, który właśnie powracał do domu,
ujrzawszy tę scenę aż zastygł w bezruchu,
po czym skoczył z siłą niebiańskiego gromu
i zębami wgryzł się w wilczy kark przy uchu.

A że wilk był stary, ślepy i niemrawy,
to wziął nogi za pas i pognał do lasu,
myślał, że to tygrys wyskoczył z tej trawy,
więc się nie oglądał by nie tracić czasu…

autor

M.N.

Napisany: 2018-07-03 Dodano: 2018-07-03 14:56:40

Ten wiersz przeczytano 2321 razy

Oddanych głosów: 48

Rodzaj Bajka Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie