BAJKA O SŁONECZKU

Wiosna przyszła z wiatrem
przepędziła chmury szare.
Odkryła nagle słońce zwyczajnie,
co promieniami,swoim czarem,
otworzyło na świat tęsknoty zmian.
Prezent, niespodziankę co cieszy
i obiegły świat zastygły, oniemiały.

Promienie spadły na rączki małej
dziewczynki,
co z radością złapały ich koniuszek.
Zżyma się wiatr poważny.
Na światłości nie wolno się bujać.
Rozwieją się twoje włosy, wyprostują się
skręty loków złocistych.

Niech się bawi i ma trochę wesela.
Uśmiechnęło się słoneczko.
Zezwoliło na radość dziecka
i rozwinęło kwiaty wszędzie,
wzdłuż ogrodów ludzkiego losu,
co w ziemi twardej siedziały.

I co teraz...
gdy skończyło pracę niebywałą.

Nie cieszy się nikt?
Co się z ludźmi stało, czym szkodzą
im błękitne, rozświetlone jaskółki dobra.
Zakryję Ci żar.. powiedziała chmurka
za mocno grzejesz!
Wszystkim robi się duszno.

Zamilkło słoneczko...
jestem niepotrzebne.
Świecić będę, bo moja to rola,
ale mniej, albo wcale.
Smutek spadł, jak babie lato pożegnalne.
Mamusiu co się stało! krzyknęło dziecko.
Dlaczego tak nagle zimno się zrobiło?
Czy słońce wystygło, a może się obraziło?

Słońce wpadło w sen..
bo tam nie musi być zimne .
Tam może rozbłyskiwać, tak jak lubi.
Tysiącem zajączków figlarnych i lśnień,
Wtedy ludzie w mroku mniej cierpią.
Daje im światło

i może tam księżyca spotka.
Kto to wie..

Łódź,02.03.2008r. ula2ula

autor

ula2ula

Dodano: 2008-03-02 00:31:03

Ten wiersz przeczytano 1525 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Wolny Klimat Romantyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie