Ballada o lutni

Na polach czarnych, czerstwych, zaziębłych
orali ziemię brudni chłopi.
W pewnej chwili wiatr im przygonił
jakby omdlenie, głos lutni, czysty, uroczy.

Chłopiska zdumiane, od ziemi oderwane
słuchali, na grzbiecie wiatru niesione,
w mgłach gęstych, ciężkich schowane
lutni słów brzmienie roztargnione.

Zlękli się, zkękli okrutnie,
pobiegli do pana na dwór,
a na ich karkach dzwoniły podarte kapoty,
jak szli ryjąc w śniegu ślady dziur.

Tłamsili łapami ciężkimi od błota i ziemi grud
w swych głowach rozrzażony chór,
chór lutni, co odjeła im mowę,
a w brzuchach wierciła jeszcze większy głód.

Na kolanach przed panem ze dworu
drżeli pytając co znaczy ten lutni mruk.
- Panie nasz, powiedz że nam
co znaczy ten huk niesiony przez wiatr?

Pan rudymi lisami przykryty,
z rubinowym pierścieniem na kciuku,
wstał powoli od złotej misy i rykną na chłopów:

„- Wy chamy, wam lutni, wam lutni?
Na pola, wy chamy, łąki mi kosić,
wam grzebać ziemię,
a nie o lutni złoty kosmyk prosić!”

I poszli chłopi zachwiani,
i poszli chłopi zdumieni,
grzebali latami cicho w garbatej ziemi,
a lutnia karmiła ich, karmiła ich stale siłą kamieni.

A kiedy byli już ciężcy od tych dźwięków,
kiedy im powieki od zimna nabrzękły,
kiedy lutnia szronem pokryła ich głowy
oderwali się wreszczie i pobiegli.

I nikt już nie mógł zatrzymć chłopskiego żalu,
nikt nie śmiał zaprzeczyć ich oczom skalnym,
a dwór pana wielkiego z rudymi lisami
na czerwono się palił i palił pożogą pogardy.

autor

LenaLaut

Napisany: 2007-12-08 Dodano: 2007-12-11 06:34:12

Ten wiersz przeczytano 789 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Zimny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie