Ballada w tonacji moll
Gdyby tak móc z przeszłości mgły,
jak z mroku wyjść w życzliwe światła
i aby los w tonacji moll,
nie chciał by nuta szczęścia gasła.
Bo tutaj naiwności grzech
jest jednoraki z wypłoszeniem.
Milczymy tam, gdzie brzmieć ma śmiech:
zamiast świętości - obrzydzenie.
Ech, ballado, ty moja ballado,
czemu cierpki wciąż dla mnie masz smak?
W gąszczu zgryzot uśmiechasz się blado
i drwisz zawsze, gdy bywa nie tak.
Ech, ballado, ballado wyśpiewaj
co w pamięci skrywane jest gdzieś,
minorowe nastroje rozwiewaj,
nie rozpytuj: być lepiej, czy mieć?
Na wodzie palcem pisał ktoś,
co serce chciało mieć w kamieniu
i choć przemknęło obok coś,
istotne - tkwiło w oddaleniu.
Dziś, gdyby pozwolono mi
wiatrem zanucić nad polami,
to chciałabym w majowe dni
zaśpiewać wraz ze skowronkami.
Ech, ballado...
Komentarze (19)
Ze smutkiem napisana ballada...
Dlaczego w moll? Słyszałem kiedyś, że moll jest do
smutnych, a dur do wesołych :) Pozdrawiam
i tak po świecie wędruje ballada w:)
Z lekkim posmakiem goryczki ta ballada jaszku,ale
bardzo ładna,
rytmiczna i melodyjna.
A śpiewać ze skowronkami zawsze można:)
Pozdrawiam serdecznie,miłego dnia życząc:)