Bania(luki)

Przyszłość straciła młodzieńczy powab i nie zachęca 
ponętnym kształtem. Straszy następnym zwodzonym mostem,
po którym dam się znów poprowadzić a dalej prosto, 
gdzie ostra krawędź i wyobraźnia dalszego ciągu.


Tam nie zabiorę już z sobą marzeń. Wciąż malowałam 
je na zielono, żeby się mogły  z wiosną rumienić, gdzieś 
nad Nirwaną. Ktoś pielęgnował je miękko w dłoniach 
mówiąc, że zawsze z nami zostaną a rozpłynęły się jak ocean 

i szlak je trafił. Czasem też miewam dziwne uczucie, że tu jest
teatr a ja gram sztukę zbyt nieudolnie, czego dowodem 
jest główny klakier z pierwszego rzędu. Braw mi nie bije 
chociaż  mu płacę i na dodatek ma satysfakcję, że zamiast 

dostać życiową role jestem z facetem, który mnie kocha, 
gdy czas pozwoli, albo i wcale. Jak by nie patrzeć zostałam
pewnie w ostatnim akcie. Tak jest bezpieczniej. "Żyć nie umierać" 
przybrało formę "Przecież źle nie jest" i po co krakać.

Dziekuje Czatinka, ale ze mną tak zawsze, jak nie zjem ogonka to pomylę literkę...

autor

szarman

Dodano: 2011-05-16 14:50:32

Ten wiersz przeczytano 871 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie