Betonowy las

Cel wojny może być sprawiedliwy, ale środki nigdy.

Zabiorę Cię za miasto,
na łąkę zieloną.
Piękną, spokojną,
zupełnie wyciszoną.
Będziemy wśród tej ciszy razem iść,
nie przerwie jej żaden czarny spadający liść.
Nie przeszkodzi głośny, szybki ziemi puls,
nie przeszkodzi żaden żelazny stróż.

Zabiorę Cię na łąkę,
do lasu ciemnego.
Lasu nagrobków -
- lasu betonowego.
Tak tam wielu ludzi,
ale nikogo nie ma.
Tak tam wiele serc,
ale je pokryła ziemia.

Zabiorę Cię pod "drzewo" mego przyjaciela.
Kochał swoje życie, choć nie miał go za wiele.
Po ciężkim dniu w dole teraz spoczywa,
a towarzyszy Mu wciąż przybywa...

Zabiorę Cię do miasta
mego rodzinnego.
Złomem, potem,
strachem przesiąkniętego.
Nie ma tam nikogo, a wszystkich tak pełno.
Po oddech wychodzą dopiero w noc ciemną.

Z oczyma zamkniętymi, z zaciśniętą pięścią,
pragną opuścić to codzienne piekło.
Lecz wyjście stamtąd jest tylko jedno,
a oni nim wyjść nie chcą na pewno...

A jeśli Ciebie wróg tamtędy wyprowadzi.
I kiedy światło jasne Cię porazi.
Nie bój się! Odważnie idź przed siebie.
Boi się ten, kto nie wie...

...że nigdzie nie jest gorzej...
Że tu, na ziemi, nic już nie pomoże.
A jeśli już poczujesz zapach zgnilizny,
pozdrów przyjaciół z lasu...
.....ku chwale Ojczyzny...

każda wojna jest okrutna...

autor

Sapphire

Napisany: 2000-01-01 Dodano: 2007-06-12 00:27:57

Ten wiersz przeczytano 548 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie