Bez domu

Białe płatki śniegu powoli spadają,
zmęczoną mrozem ziemię czule otulają.
Na ulicach pusto, bo już noc zapada,
Na powieki ludzi sen się cicho wkrada.

Ona siedzi sama, a ognisko gaśnie,
Choć by bardzo chciała na razie nie zaśnie.
Zimno jej doskwiera, jest słabo ubrana,
nie mając własnego domu siedzi tak od rana.

Pogrążona w półśnie myśli o swym życiu,
ile jeszcze przeżyje w samotności i w ukryciu?
Może ktoś pomoże, może się zlituje,
może życie młodej dziewczyny jakoś uratuje?

Nagle czuje dotyk ciepłej męskiej dłoni,
piękny młody chłopak cicho siadł koło niej.
Mocno ją przytulił i popatrzył w oczy,
w których widać było jak śmierć do nich kroczy.

I choś go nie znała,
o nic nie pytała.
Po raz pierwszy w życiu siedziała szczęśliwa,
choć ciało umierało, dusza była żywa...

Trwali tak do rana, mocno przytuleni
bez jednego słowa na siebie wpatrzeni.
I w końcu zasnęli, zgasło też ognisko
Zasnęli na zawsze, ale Bóg był blisko...

....

Piękne wstało słońce, cieplej się zrobiło,
Osób na ulicach w momencie przybyło,
Nikt nie zauważył braku młodych ludzi
Może z przyjściem wiosny i człowiek się obudzi??

otwórzmy oczy...

autor

majka

Napisany: 2005-02-14 Dodano: 2005-02-15 00:51:43

Ten wiersz przeczytano 527 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie