bez udziwnień.

Krawat entuzjazmu pod tak zwanym jabłkiem Adama wiążesz,
zawsze wzbudzał we mnie poczucie bezpieczeństwa i optymizm.
Siedząc na ławce życia nie oceniamy innych, sami to robią.

Odwiedzamy się w deszczu, krople na ustach konsumując,
dedykują nam swoją mikrostrukturę i genialną wilgotność.
W środku jesteśmy z miękkiej wełny, ale niewielu to czuje.

Wiem, ludzie lubią swoje towarzystwo zapewne tylko wtedy,
gdy poklepują się po plecach i mają wyznaczony wyraźny cel.
Mówiłeś, że jestem twoim ostatnim klockiem pasującym do
układanki, objętej dozgonnym kontraktem z Panem Bogiem.

Kiedyś tygodniami nie odzywałeś się do mnie, na pożarcie
rzucając uczucia, ale to już za nami, jesteśmy inni, niedzisiejsi.
Rzekłabym o niebo lepsi, wyraziści, nie pchamy się na afisz,
bo ile ludzi tyle gustów, nie potrzebny wstyd… nie potrzebny!

autor

ala2

Napisany: 2007-09-10 Dodano: 2007-09-11 09:18:24

Ten wiersz przeczytano 435 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie