Bezimienni

Czarne chmury nad morzem ludzkich zgliszczy.
Dostali życie, którego nikt nie zniszczy.
Czekają teraz na wieczne zbawienie,
snuć sie jednak będą niczym mroczne cienie.

Ciągłość życia, wojna im przerwała
w momencie gdy niewinna krew sie przelała.
Teraz więc stoją u niebios bram srebrnych.
Trzeba zapłacić za te kilka lat gniewnych.

Ból ich bliskich jest nie do opisania.
Łzy w oczach gdy mogiła syna pochłania.
Nikt, nikt im spokoju już nie odbierze!
Ja, tak jak i inni, głęboko w to wierzę!

Wszak jedno pytanie wciąż pozostaje.
To, które nadal spokoju mi nie daje.
Życie jest po to by umrzeć szybko tak?
By przenieść sie w mrok jak spadający ptak?

Ignoracja rani - niczym tępy nóż
i tych co odeszli, nie zobaczymy już.
Śmierć nam zabrała najcenniejszych z nas,
lecz pamięć o nich na zawsze będzie w nas.

[*]1.08.1944-2.10.1944

autor

Has

Napisany: 2006-02-25 Dodano: 2006-02-25 23:31:50

Ten wiersz przeczytano 519 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Sylabiczny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie