Bezimienni

Wierzba Iwa przytuliła bezimienność.
Klon zostawił cząstki złota i szkarłatu.
Halny głasnął czułą dłonią, ciepłą ręką
i wyśpiewał tęskną dumkę. Ziemio - matuś!

Kołysz mocno swoje dzieci - wszystkie twoje.
Śpią w samotni, opuszczeni przez najbliższych.
Czas zatrzymał ich w tym miejscu. Krzyknął - koniec!
Tylko czemu zapomnieli o nich wszyscy?

Śpijcie cicho. Ziemia tuli - bardzo mocno.
Halny śpiewa kołysankę już od rana.
Dusza rada.Wyfrunęła już na wolność.
Płomień myśli was ogrzeje.Pamiętałam.

autor

magda*

Napisany: 2017-10-29 Dodano: 2017-10-29 10:10:36

Ten wiersz przeczytano 922 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie