Bezkres bezruchu życia
Byście rozumieli, jak trudno jest żyć tak, że będąc na ustach wielu, czujecie się samotni...
Pośród tysięcy znajomych twarzy,
pozostać samemu niezmienionym,
w nieskończonym bezruchu powiek,
nie zważać na ludzkie zmiany,
stać jak się stało bez drgnięcia,
filozoficznym wzrokiem omotać dusze,
metaforycznie płynąc po suchym morzu,
stawiając kroki na mokrym piasku,
Tak idąc i patrząc wciąż w dal,
wyglądać tego co nieuniknione,
metafizycznie wznieść się w dół,
zgłębiając sedno spraw wyniosłych,
spoglądać na tych, którzy są obok,
jednak nie zauważać ich dotyku,
wycinać coraz to nowe problemy,
jak z kartki papieru tworzyć nowe formy,
Pomiędzy ludźmi biegać w bezruchu,
bez mrugania i łapania oddechów,
zatrzymać serce, bo za duży hałas,
gdy do głosu uczucia dochodzą,
w bezsensie pogrążać swe myśli,
a oczy otulić ciepłą barwą czerni,
gdzie umysł tonie na pionowej ścianie,
odurzając się bezkształtem trwania,
Tak płynąc przez życie wciąż stojąc,
rozwiązywać nowe zagadki istnienia,
bez namysłu kochać namiętnie,
i nienawidzić tych, o których jest
cisza,
Stojąc wciąż być w ruchu,
zapomnieć o sobie patrząc w bezduszną
przyszłość,
chcą kochać tę jedną ostatnią na Ziemi,
tak pośród przyjaciół umierać żyjąc chcę...
Działasz na mnie moja Muzo tak, że chcę pisać aż umrę.
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.