(Bez)Nadzieja

Jestem jak puszka wrzucona do morza
Rzucają mną fale a sól mnie niszczy
Bezsensu bez nadzieji jak zwykłe ziarno zboża
Rzucone na kamień wśród kościoła zgliszczy

W chwilach zmęczenia przysiadam na wyspie
Wpatrzony w morze moich własnych myśli
I przed oczami jej twarz mi czasem mignie
Jak kanonadę tworząc w głowie piski

Budzę się w zgliszczach mej własnej świątyni
I widzę jak Syn wisi na krzyżu
I wpatruje się we mnie oczami smutnymi
I buduje dla mnie pomnik trwalszy niż ze spiżu

Zobaczyć jej twarz, jej uśmiech, jej gest
A morze do lądu mnie dodryfuje
Wystarczy pocałować, wiedzieć że jest
A ziarno nawet na kamieniu wykiełkuje

Chwila rozterki - znak, że trzeba to przelać na papier

autor

Daron

Dodano: 2007-02-02 01:03:15

Ten wiersz przeczytano 440 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie