Ja i mój pomnik

Martwe odbicie w kałuży szczerzy do mnie trupi uśmiech.
Ze zmęczonym blaskiem słońca
Tonę w rubinowej fali
By z rana znów przywdziać szatę śmierci
I z karabinem na plecach siać strach.
Męczone zdjęciami mężów kobiety
Wysłały w ich ślady swoich synów
Marzących o pomnikach.
Jedyne pomniki jakie im wystawią
Pod brzozą płaczącą w księżca świetle
Będą lśnić wśród innych mu podobnych.
A w czarnym złocie kąpać się będą ci
Co stali w ciele swym nie poczuli.
Wystawa pomników powiększa się z każdą godziną
Parę cyfr do statystyk dodając.
Z krwią boga spłyneły kolejne grzechy

I codziennie stu zbawicieli dołancza do rzeki.

Jedna z rzeczy które mnie bolą: wojna. Tragedia która jest zaledwie statystyką.

autor

Daron

Dodano: 2007-02-01 00:34:17

Ten wiersz przeczytano 722 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie