Biała masowość

pomóż sobie ominąć zimę...

Wczorejszy dzień, smutek strach,
Oddal od siebie wszystko, co sprawia, ze jesteś w depresyjnych stanach.
U nowości wrót, przestrzeni jutra czuć powiew świeżości,
Bryza śródziemnomorskich wód.
Dziś biel przykryła strach,
Nie widać brązu, suchości liści.
Zamarznięty cały świat.
Brak nocy i dnia,
Skostniały sterujące nimi urządzenia.
Zapomniano o porządku,
Zmianach jasności w ciemność.
Słońce śpi,
Księżyc znikł.
Biało, szaro, ponuro...
Nie widać nic.
W niebie rozdarła się ogromna pierzyna,
Która całą ziemię pokryła.
Na ogromnej powierzchni leżą topniejące pióra,
Które przesuwa powoli niewielka wichura.
Wichura, która przeraża i zwykle strachem się objawia,
Dziś się tylko w transportera puchu zabawia.
Szkód nie chce zostawiać,
Choć nie szczędzi chłodu i siły.


Leci ostatni liść,
Porwany śmieć z ulicy.
Ludzie idą jak ciągnięci na siłę,
Oblepieni niczym bałwany.
Nie widać czy to Pan, czy Pani,
Wszyscy równo krok w krok podążają ulicami.
Nie przestraszeni srogą zimą, chłodem, wichurą,
Idą do celu.
Zanikają w spadającej bieli,
Która wszystko do snu tuli.
Wcześniej miasto żyło, było dużo drzew i budynków,
Teraz życie znikło i widać tylko jedno drzewo.
Dalej tylko biała otchłań...
Każda rzecz podobna,
Oryginalność zanikła.
Ludzie strach w oczach mają,
Myślą, że bliski nie pozna białego zmarzlaka.
Z każdego poduszkę i to solidną można zrobić,
Tyle piór wygląda i nowych nie szczędzi niebo!

dla wszystkich, którzy kochają ciepło i słońce..

autor

Matyldka

Dodano: 2005-12-30 11:49:36

Ten wiersz przeczytano 677 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie