Biała twarz

Żar w ranie płonie pod duszą nieugaszonej
Gdy on milczy ustami nie ruszając
zamilkną jak zając
Cichutko oddychasz tępem nad nim
a jego oczy zamknięte powiekami dociągnięte rzęsami.

Twarz biała taka martwa,
gdy nie płynie w żyłach jego walka
Ciało martwe bez oddechu jego
a ty nie nawidzisz tego widoku okrutnego

Życie odeszło od takiego człowieka pożądanego, zabrało na zawsze do ogrodu zielonego
A ty tak patrzysz łzami zamazanymi niezrozumiałymi szklanymi:
Dlaczego właśnie jego?

Dusza rozrywa ciebie w środku gorącem żaru i potu ,
Nie utrzymasz ognia spiekoty, wydobywanej z twego wizerunku z oczu
Tej kropli soku z rany poszarpanej popiołem zasypanej ziemi oddanej

W świadomości swej goryczy pozostaje żalem nie słodyczy
Że już nigdy nie spotkacie się tam gdzie on stał i czekał na twój peron przyjazdu czy odjazdu

Już szyna na szynach ziemię zasypała ta jego sprężyna
Na wieki odszedł sam zostawiając ciebie tam gdzie pozostajesz z losem życia na szynach, byście myślami byli blisko siebie czasami.

Jak kwiaty niezapominajki
z innej pisanej popłynęliście nie z tej bajki
Co pozostawił żarem w sercu swe znaczenie ,,kochanie"
Gdy na peronie nic już nie stanie jego oczekiwaniem na ciebie przywitaniem

A ty myślami myślisz o nim przetrwaniem patrząc jeszcze w innych ludzi wyszukując jego twarzy
rozmazanej
Ale ty pamiętasz onim jak stał i czekał,na peronie ostatnim
A teraz już nikt tam nie czeka gdy ten pociąg odjeżdża ostatni

autor

Anna Rewers

Napisany: 2017-04-15 Dodano: 2017-04-15 20:09:09

Ten wiersz przeczytano 618 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Zimny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie