BIEDNA MILOSC

STRACH...strach...zal.

Ucieknijmy w zapomnienie!
Wyjedzmy do glosnych miast.
Tam nikt nas nie zna
i drzewa samotne nie benda spiewac
piesni ktore znamy!
Domy szare i puste w srodku
choc obwieszone swiecidelkami,
jak kobieta wsrod wielu stojaca
boso w czerwonej sukience,
benda nas zapraszac do zwiedzenia
I choc nie bedzie nas stac,
na te palace samotnosci
- nie wrocimy do domu!
Bo bedziemy sie bac
tej starej ,BIEDNEJ MILOSCI

nam wszystkim bojazliwym i A.M

autor

cal22

Dodano: 2005-12-29 20:48:09

Ten wiersz przeczytano 541 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie