Bieg w dorosłość

Dawno schowałam lalki,
wyrosłam z słowa dziękuję.
Dziś proszę tylko o więcej,
podążam dalej niż chmury.

W reneizm się nie bawię,
piaskownicę opuściłam z erosem.
Zabawki jeszcze leżą,
w gliniastym chaosie.

Prometeizm mnie nie wzrusza
Werteryzm wciąż bawi...

Otulam się powietrzem,
dłoń kładę na dłoni.
Śmieję się z mocy życia,
dorosłość i pustkę gonię...

jak ten czas szybko leci...

autor

Matyldka

Napisany: 2006-01-07 Dodano: 2006-02-09 14:17:39

Ten wiersz przeczytano 559 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie